×

Η ενδοοικογενειακή βία δεν θα πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας.


Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο που έθιγε το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και παρόλο που το βιβλίο ήταν από τα καλύτερα που έχω διαβάσει, δεν θα κάνω την κριτική του αλλά θα μοιραστώ τις σκέψεις μου στο θέμα της βίας και ποιο συγκεκριμένα της ενδοοικογενειακής.

Γράφει η Μαρία Μακροπούλου, φοιτήτρια ψυχολογίας.

Συνήθως η βία εκδηλώνεται από μέρος του άντρα προς την γυναίκα ή τα παιδιά. Αυτό συμβαίνει διότι έχουμε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις, όπως το ότι οι άνδρες είναι αυτοί που κατέχουν την εξουσία και μπροστά στο μεγαλείο τους, οι αδύναμοι θα πρέπει να τους υπακούν αδιαμαρτύρητα, αλλιώς θα τιμωρηθούνε αυστηρά. Αυτό ονομάζεται πατριαρχία και στηρίζεται σε ένα σύστημα ιδεών που εξηγεί και δικαιολογεί την αντρική κυριαρχία.


Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που οδηγούν σε μια τέτοια εξουσιαστική συμπεριφορά; 

Η σημαντικότερη αιτία για την ενδοοικογενειακή βία, αλλά και τα περισσότερα είδη βίας είναι ο κύκλος της βίας. Πιο συγκεκριμένα, τα κακοποιητικά επεισόδια δε συμβαίνουν συνέχεια, αλλά ακολουθούν κάποια συγκεκριμένα στάδια εκδήλωσης, τα οποία εναλλάσσονται από περιόδους ηρεμίας. Στις περιόδους που η κακοποίηση είναι εμφανής, οι κακοποιημένες γυναίκες έχουν έντονα συναισθήματα φόβου, θυμού, απόγνωσης και ανικανότητας, ενώ στις περιόδους ηρεμίας τρέφουν συναισθήματα ανακούφισης και ελπίδας ότι η κακοποίηση δε θα επαναληφθεί. Σε αυτό συνιστά και η συμπεριφορά του θύτη, που τις περισσότερες φορές δείχνει μετανιωμένος και συναισθηματικά προσκολλημένος στη σύντροφό του. Ωστόσο, πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, καθώς η βία επανέρχεται.


Συμπεριφερόμαστε λες και η βία είναι παράδοση και περνάει από γενιά σε γενιά.

«Είσαι άνδρας, οι άνδρες δεν κλαίνε», «άμα δεν ακούει χτυπά την», «γυναίκα είναι το τραβάει ο οργανισμός της», τέτοιου είδους φράσεις που λαμβάνει ένα άγουρο παιδικό μυαλό, χωρίς τις σωστές προσλαμβάνουσες, μεγαλώνοντας θα κάνει πράξη όσα είδε και άκουσε. Διότι αντί να κληροδοτούμε ηθικές αρχές και αγάπη, κληροδοτούμε φόβο. Τα παιδιά που λαμβάνουν από τους γονείς βίαιες συμπεριφορές κατά πάσα πιθανότητα θα δώσουν βίαιες συμπεριφορές. Έτσι ο κύκλος της βίας συνεχίζει ανελέητος, εξαιτίας των προκαταλήψεων και των αναχρονιστικών αντιλήψεων που εμποδίζουν την εξέλιξη και μετατρέπουν ορισμένους ανθρώπους σε τέρατα.


«Γιατί δεν φεύγουν;»

Πολλοί από εμάς ως εξωτερικοί παρατηρητές, βλέπουμε τα πράγματα με μια ευκολία και ελαφρά την καρδία λέμε «γιατί δεν φεύγουν;». Η απάντηση εδώ βρίσκεται στις καρδιές των θυμάτων, αλλά θα τολμήσω να μαντέψω. Η πεποίθηση ότι δεν θα ξανασυμβεί και ήταν ένα τυχαίο γεγονός, είναι οι δικαιολογίες που βρίσκουν τα θύματα για έναν άνθρωπο που αγαπάνε και φυσικά ο φόβος. Γυναίκες που φοβούνται για το μέλλον των παιδιών τους αλλά και το δικό τους. Παιδιά που πιστεύουν ότι το αξίζουν και υπομένουν τέτοιες συμπεριφορές.


Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα φαινόμενο που μας αφορά όλους και όπως κάθε άλλη μορφή βίας δεν θα πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό μιας σύγχρονης κοινωνίας.
Είμαστε υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουμε το ξερίζωμα των αντιλήψεων που οδηγούν σε κάθε είδους βιαιοπραγίες, ατομικά και συλλογικά.


Η Γραμμή SOS 15900 είναι µια υπηρεσία εθνικής εµβέλειας που δίνει τη δυνατότητα στις γυναίκες θύµατα βίας ή σε τρίτα πρόσωπα να επικοινωνήσουν άµεσα µε ένα φορέα αντιµετώπισης της έµφυλης βίας. Τη γραμμή στελεχώνουν ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι που παρέχουν άμεση βοήθεια σε έκτακτα και επείγοντα περιστατικά βίας σε 24ωρη βάση, 365 µέρες το χρόνο. Ταυτόχρονα υπάρχει δυνατότητα ηλεκτρονικής επικοινωνίας των γυναικών µέσω της διεύθυνσης e-mail: sos15900@isotita.gr.