Είμαι μαμά ενός δίχρονου αγοριού. Κι όσο κι αν αυτό το μικρό ανθρωπάκι με μαθαίνει πράγματα κάθε μέρα, νιώθω πως ακόμα είμαι στην αρχή ενός τεράστιου δρόμου. Μαθαίνω να είμαι μαμά, να τον ακούω, να τον μεγαλώνω, να τον καθοδηγώ. Και όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν κι οι ανησυχίες μου… Θα είναι καλά στο σχολείο; Θα τον αγαπήσουν; Θα τον καταλάβουν; Κάπου εκεί λοιπόν, μέσα από κουβέντες με άλλες μαμάδες, άρχισα να ακούω αυτό το “προσεχτικά” ή το γνωστό “αν σου πει κάτι για το παιδί, σήκωσε φρύδι”. Και για να είμαι ειλικρινής, προβληματίστηκα.
Ως μαμά, αλλά και ως άνθρωπος που παρατηρεί γύρω του, νιώθω πως κάπως έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη στη δασκάλα. Κι όμως… η δασκάλα είναι εκεί για να βοηθήσει. Δεν είναι απέναντί μας, είναι δίπλα μας. Η δασκάλα δεν είναι μόνο εκείνη που θα του μάθει το πρώτο τραγουδάκι ή θα του δείξει πώς να κρατά σωστά την ξυλομπογιά. Είναι κι αυτή που χτίζει τα πρώτα θεμέλια για το παιδί μας. Που θα τον δει να μαλώνει με το άλλο παιδάκι, να ζηλεύει, να θυμώνει. Είναι εκεί όταν εγώ δεν είμαι. Και μόνο αυτό, είναι πολύ μεγάλο.
Εμείς, σαν γονείς, ξέρουμε το παιδί μας στο σπίτι, στον καναπέ, στις αγκαλιές μας. Εκείνη το γνωρίζει στον κόσμο του: όταν βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα παιδιά, όταν πρέπει να μοιραστεί, να περιμένει, να ακολουθήσει κανόνες. Και αυτή η πλευρά είναι εξίσου σημαντική. Δεν είναι ότι “ξέρει καλύτερα”. Είναι ότι βλέπει αλλιώς. Κι αν ενώσουμε τις δύο μας ματιές, μπορούμε να βοηθήσουμε πραγματικά αυτό το μικρό ανθρωπάκι να ανθίσει.
Όταν εμείς οι γονείς αντιμετωπίζουμε τη δασκάλα με καχυποψία ή την ανταγωνιζόμαστε ή, χειρότερα, την αμφισβητούμε μπροστά στο παιδί, το αποπροσανατολίζουμε. Του μαθαίνουμε, έμμεσα, πως δεν χρειάζεται να ακούει, να σέβεται, να συνεργάζεται. Κι αυτό τελικά το παιδί το κουβαλάει και έξω από το σχολείο, και μέσα στη ζωή.
Δεν λέω να μην έχουμε άποψη. Ούτε να συμφωνούμε πάντα. Αλλά να έχουμε σεβασμό. Γιατί όταν το παιδί μας βλέπει εμάς και τη δασκάλα του να μιλάμε, να συνεργαζόμαστε, να εμπιστευόμαστε η μία την άλλη, του δίνουμε το πιο σπουδαίο μάθημα: πώς είναι να λειτουργείς σε έναν κόσμο που χτίζεται με εμπιστοσύνη και όχι με καχυποψία.
Το παιδί δεν μεγαλώνει μόνο στην ασφάλεια του σπιτιού. Μεγαλώνει και στην αυλή του παιδικού σταθμού. Μεγαλώνει όταν μαθαίνει να περιμένει τη σειρά του, όταν ζητά συγγνώμη, όταν του λένε “μπράβο” και του δείχνουν ότι μπορεί. Κι εκεί, ναι, η δασκάλα είναι σύμμαχος. Όχι ανταγωνιστής.
Ας της δώσουμε, λοιπόν, χώρο και τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη που χρειάζεται από εμάς. Γιατί στο τέλος της ημέρας, έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο: να μεγαλώσουμε παιδιά γεμάτα αγάπη, αυτοπεποίθηση και αξίες.Να χτίσουμε μαζί γερά, τρυφερά θεμέλια, που θα τα στηρίξουν για να γίνουν μια μέρα ευγενικοί, δυνατοί και καλοί άνθρωποι.
Αφιερωμένο στην Έλλη.