Δεν θέλω να είμαι «μανούλα». Το ακούω και κάτι μέσα μου εκνευρίζεται. Ίσως γιατί πίσω απ’ αυτή τη λέξη κρύβεται ένα “πρέπει” να είσαι πάντα γλυκιά, πάντα διαθέσιμη, πάντα ήρεμη, πάντα με χαμόγελο. Μα εγώ δεν είμαι έτσι. Είμαι άνθρωπος. Είμαι γυναίκα. Είμαι εργαζόμενη. Είμαι φίλη, Είμαι σύζυγος. Είμαι και μάνα.
Η «μανούλα» συγχωρεί τα πάντα, δικαιολογεί τα πάντα, δεν υψώνει ποτέ τη φωνή, δεν λέει ποτέ “όχι”. Θυσιάζει τον εαυτό της στο βωμό της μητρότητας, χαμογελάει κουρασμένη και νομίζει πως έτσι δείχνει αγάπη.
Η «μαμά» όμως… είναι αλλιώς. Η μαμά δουλεύει, αφήνει άπλυτα ρούχα, θυμώνει, βαριέται, κλαίει, συνεχίζει. Η μαμά δεν φοβάται να πει “όχι τώρα, δεν μπορώ”. Δεν νιώθει τύψεις αν θα πάει να πιει καφέ ή αν απλά θελήσει για λίγο σιωπή. Και δεν ζητάει συγγνώμη που δεν είναι τέλεια, γιατί ξέρει ότι η τελειότητα δεν υφίσταται και προπάντων δεν μεγαλώνει παιδιά, μεγαλώνει προσδοκίες.
Και μέσα σε όλα, υπάρχουν κι εκείνες οι τέλειες μανούλες του ίντερνετ. Αυτές που έχουν απάντηση για κάθε τι, γνώμη για τα πάντα... και πάντα τη σωστή. Που γράφουν ποστ για το “σωστό” θηλασμό, το “λάθος” φαγητό, τον “σωστό” τρόπο να βάζεις το παιδί για ύπνο. Και κάπως έτσι, γεμίζουν άγχος και τύψεις τις μαμάδες που κάθονται -δυστυχώς- να τις διαβάσουν, να δουν “μήπως έχουν κάνει κι αυτές κάτι λάθος”.
Μα η αλήθεια είναι πως, τις περισσότερες φορές, γράφουν ανοησίες. Γιατί η ζωή δεν χωράει σε οδηγίες, ούτε σε hashtags τύπου #momlife. Η ζωή είναι τα άπλυτα πιάτα, το κλάμα στις τρεις το βράδυ, το “μην ανέβεις εκεί”, "δεν θα φας άλλο τσουρέκι", και μετά η αγκαλιά που λύνει όλα τα προηγούμενα.
Να είσαι μαμά. Να είσαι παρούσα, όχι τέλεια. Να δείχνεις στο παιδί σου ότι η αγάπη δεν σημαίνει υπομονή χωρίς όρια, αλλά δύναμη με ψυχή. Να μεγαλώνεις άνθρωπο, όχι εξάρτηση. Γιατί στο κλείσιμο της ημέρας, αυτό που μένει δεν είναι πόσα “μπράβο” πήρες από το ίντερνετ, αλλά το πώς σε κοιτάει το παιδί σου. Και να ξέρεις, δεν ψάχνει “μανούλα”. Ψάχνει τη μαμά του.
Γιατί η μαμά καθοδηγεί, προτρέπει, δεν φυλακίζει με την αγάπη της· τη μετατρέπει σε δύναμη για να πετάξει το παιδί της μακριά όταν έρθει η ώρα, εκεί που θα βρει τον δικό του ουρανό. Και όσο κι αν πονάει αυτό, είναι το πιο μεγάλο “μπράβο” που θα πάρεις ποτέ. Όχι από τους followers.
Μαίρη Σταμούλη