Έχω συμφιλιωθεί με το πρόσωπό μου αλλά αν μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλα και να δείχνω δέκα χρόνια νεότερη χωρίς καμία προσπάθεια ή συνέπεια, εννοείται πως θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αρχικά να σου πω ότι δεν έχω κάνει ούτε ένα botox και για την ώρα δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη στο μυαλό μου. Όχι γιατί θα πονέσω, αλλά γιατί είμαι σίγουρη πως θα είμαι από εκείνες στις οποίες θα πάει τρομερά λάθος… και γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ ανέκφραστη, δεν θα είμαι εγώ. Επιπλέον, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να αλλάξω κάτι ουσιαστικό. Υποθέτω πως αυτή την εποχή είναι προνόμιο… αλλά εννοείται πως όσο μεγαλώνω με ενοχλούν τα χάδια του χρόνου. Αφήστε που όλοι μοιάζουν κάπως μεταξύ τους, σε σημείο που αρχίζει και γίνεται λίγο ανατριχιαστικό.
Ξέρω ότι δεν αφήνουν όλα τα botox και τα fillers το ίδιο αποτύπωμα, όμως με προβληματίζει που έχουν περάσει στον μέσο άνθρωπο ως μια κανονικότητα και οριακά νιώθεις σαν μειοψηφία… αν δεν έχεις κάνει κάποιο μικρό πείραγμα. Αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ένα κομμάτι μου ζηλεύει όσες τολμούν να παραμερίσουν όλες τις ανησυχίες τους και να κάνουν κάτι, αλλά όχι αυτά που σε κάνουν να μοιάζεις σαν να μην είσαι εσύ. Άλλωστε οι πιο όμορφοι άνθρωποι του κόσμου έχουν στραβά χαμόγελα, μεγάλη μύτη, μικρές ασυμμετρίες, όλα αυτά δηλαδή που τους κάνουν μοναδικούς.
Είναι δύσκολο να υποστηρίζεις τη φυσική ομορφιά χωρίς να ακούγεσαι σαν την Ελένη Λουκά. Απλώς θα ήθελα όλα αυτά να είχαν μείνει λίγο πιο μακριά από την καθημερινότητα, κυρίως των νεαρών κοριτσιών που έχουν μια ενήλικη ζωή μπροστά τους να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν με το πρόσωπο και το σώμα τους. Άλλωστε η πλαστική χειρουργική υπήρχε πάντα για όσους την ήθελαν πραγματικά, αλλά τώρα που έγινε της μόδας έχει αλλάξει κυριολεκτικά το πρόσωπο της ομορφιάς. Η μεγαλύτερη μου ελπίδα είναι η νέα γενιά που αρχίζει να αγαπά το σώμα στο οποίο ζει.