Δεν ξέρω πότε ακριβώς σταμάτησα να κυνηγάω το “τέλειο”. Ίσως τη μέρα που συνειδητοποίησα ότι με αυτόν τον πόνο στα χέρια, όχι πινέλο, ούτε ένα ποτήρι νερό, ούτε τίποτα δε μπορώ να κρατήσω. Ίσως τη μέρα που κοίταξα τον καθρέφτη και είδα τα γκρίζα μου μαλλιά να ξεπροβάλλουν και αντί να τρομάξω, χαμογέλασα. Γιατί, ξέρεις κάτι; Μου άρεσαν. Ήταν όμορφα.Ήταν εγώ, η Μαίρη.
Η ρευματοειδής αρθρίτιδα μου έχει διδάξει πολλά. Κυρίως, πως δεν ελέγχουμε τα πάντα. Πως υπάρχουν μέρες που πονάς, που δεν μπορείς να πεις “λίγο κονσίλερ, ρουζ, κραγιόν και φύγαμε”, που απλώς ανασαίνεις και αυτό είναι αρκετό. Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή του σώματος, μαθαίνεις να ακούς τη φωνή σου, όχι εκείνη που ζητάει να είσαι “άψογη” και “προσεγμένη”, αλλά την άλλη. Την ήρεμη, εκείνη που σου λέει “είσαι αρκετή έτσι”.
Δεν φαντάζεστε πόσο λυτρωτικό είναι να μην προσπαθώ να κρύψω τα γκρίζα μου, τα σημάδια, την κόπωση. Να μη σβήνω την ιστορία που γράφει το σώμα μου. Γιατί αυτή η αλλαγή μπορεί να μην “χωράει” στα standards του instagram, εγώ όμως τη βλέπω σαν παράσημο. Σαν υπενθύμιση ότι το σώμα μου παλεύει για ζωή κι αυτό είναι συγκλονιστικά όμορφο. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισα να αγαπώ τη φροντίδα με άλλον τρόπο. Όχι με στρώσεις makeup, αλλά με στρώσεις αυτοφροντίδας: έναν ήσυχο καθαρισμό το βράδυ, λίγη κρέμα στο πρόσωπο, μια αναπνοή βαθιά, λίγη σιωπή.
Και κάπου ανάμεσα σε αυτή τη σιωπή και την αποδοχή, άρχισα βλέπω γυναίκες όπως η Helen Mirren ή η Jamie Lee Curtis να αφήνουν τα μαλλιά τους φυσικά και να αγνοούν τα στερεότυπα του “φαίνεσθαι”, νιώθω πως ανήκω σ’ ένα καινούριο κύμα γυναικών. Σε αυτές που δεν ντρέπονται για τη φυσική τους εξέλιξη, που αποδέχονται ότι μεγαλώνουν και δεν προσπαθούν να μοιάσουν 20 χρονών. Και ύστερα, έρχεται η Pamela Anderson, το απόλυτο sex symbol και στέκεται μπροστά στις κάμερες χωρίς ίχνος μακιγιάζ, λέγοντας με τον δικό της τρόπο, “μεγαλώνω και μου αρέσει”.
Κάπως έτσι κι εγώ: κουράστηκα να “παίζω” την εκδοχή μου που δείχνει νέα και ακούραστη. Θέλω απλώς να είμαι εγώ, να υπάρχω, ακόμα κι όταν είμαι κουρασμένη, άβαφη, ευάλωτη. Είναι το “δεν χρειάζεται να προσπαθήσω άλλο”. Είναι το “σήμερα πονάω, αλλά είμαι εδώ”. Είναι το “δεν είμαι το φίλτρο, είμαι η ιστορία πίσω του”.
Κι όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εκείνη που δεν λέγεται εύκολα… το να είσαι μαμά και να έχεις πραγματικά τα χάλια σου. Να πρέπει να σηκωθείς, να τον ετοιμάσεις για το σχολείο ή ακόμα και να τον πας γιατί θέλει εσένα, να του χαμογελάσεις, να είσαι γενικά παρούσα, ενώ μέσα σου απλώς θες να ουρλιάξεις γιατί υποφέρεις από τους πόνους. Είναι δύσκολο να δείχνεις δύναμη όταν νιώθεις αδυναμία. Αλλά αυτές τις μέρες, τις πιο σιωπηλές, τις ζόρικες, νομίζω δυναμώνω πιο πολύ.
Κι αν αυτές οι μέρες, είναι από εκείνες που η αρθρίτιδα κάνει πάρτι και εγώ “έχω τα χάλια μου”, επιλέγω να το αποδεχτώ. Αύριο, θα καθίσω ήσυχα, να πιω τον καφέ μου σιγά, αν έχω κουράγιο μπορεί να βάλω και μια sheet mask, χωρίς να νιώσω ενοχές. Γιατί ακόμα κι έτσι, μέσα στην απλότητα, υπάρχει ομορφιά.
Όχι η φανταχτερή, αλλά η αληθινή… αυτή που δεν σβήνει όταν το φως χαμηλώνει. Ίσως τελικά η ομορφιά να είναι αυτό ακριβώς: να μάθεις να σε αγαπάς όπως είσαι, ακόμα κι όταν δεν λάμπεις.